blogg er lífstíll

til í að fá Paris Hilton í partý eða á djammið.  Svo glæsileg er stelpan að allar aðrar blikna í samanburði.  Kannski vegna þess að það sést í rassinn.

 ég spyr einfaldlega, af hverju eruð þið hinar svo ógeðslega kjánalegar að halda það að þið hafið eitthvað í gellu sem sýnir bara rassinn.  Þið hugsið náttlega: "ó mæ god, djös drusla", á meðan strákarnir hugsa " ooohhhh...sleeeeeef"  Ég myndi taka Paris Hilton heim til mín þó hún væri svo heimsk að hún gæti ekki talað.  Hún er víst að hugsa um að stofna til fjölskyldu, og ég sé ekki betur en að ég sé tilvalinn fyrir hana.  Við erum á svipuðum aldri, höfum svipað viðhorf til lífsins, sömu gildi og eigum fullt sameiginlegt.

í lazyboy stæði mínu og horfi á kastljós.  En nóg um mig.  Ekki vil ég vera leiðigjarn og masa og þrasa um sjálfan mig í sífellu.  Handbolti, heyri ég útundan mér.  Merkilegur fjandi þessi handbolti.  Á stundum sýnist mér handbolti ganga á skjön við eðlileg rök, það er íþróttarök, hvað sem það nú er.  Í fyrra sigruðum við Frakka, núna í vikunni töpuðum við fyrir sama liði og virtist sem allir leikmenn Frakka hefðu sprautað anabólískum sterum og hreinu testesteróni í stinna þjóhnappa.  Við sigrum hins vegar Ungverja og töldum þá að við gætum unnið Spánverja, sem töpuðu einmitt fyrir Ungverjum.  Onei, við skíttöpum fyrir Spáni og Ungverjar sigra Frakka.  Það er kannski ekki skrítið að þessi íþrótt sé ekki eins vinsæl og raun ber vitni.

Það er glettilegt mjög að kíkja í Melabúðina og versla ögn í matinn.  Viðskiptavinir Melabúðarinnar er ekki sama fólkið og verslar, tja, t.d. í Bónus.  Maður sér strax að um er að ræða fólk með klassa, kúristar, akademikar, listunnendur og stjórnmálamenn sem vilja sjást á meðal þess fólks sem undan er talið.  Melabúðin fær respekt frá mér.  Hún er ódýrari en 10 ellefu og býður upp á framandi vörur, og lætur maður ósjaldan undan freistingum.  

Gvuð hvað þetta er nú óspennandi hjá mér.  Í eitthvað meira spennandi.  Undirritaður fékk að vita að starfsmannafélagið á hinum nýja vinnustað taki árshátíð í Amsterdam í apríl.  Og hvað hugsar maður þegar maður heyrir að einhver sé að fara til Amsterdam. Jú, eiturlyf og vændiskonur, coffee shops og red light district.  Já, hef einu sinni áður stigið niður fæti í Amsterdam, en þá var ég á einhvers konar bakpokaferðalagi og ég gekk í gegnum miðbæinn og spurði annan hvern mann sem ég sá hvar ákveðið kaffihús í bænum væri staðsett.  Einhverra hluta vegna vildi engin manneskja veita mér hjálparhönd, hugsaði með mér hvað þetta væri leiðinlegt fólk.  Því næst gekk ég inn í bókabúð og spurði átta.  Í fyrstu andvarpaði afgreiðsludrengurinn en að lokum vísaði hann mér á rétta leið.  Þegar ég gekk út úr búðinni sá ég skilti þar sem á stóð "no tourist information", og þegar ég leit betur í kringum mig á götum Amsterdam þá sá ég slík skilti hvarvetna.  Ég býst við að ég hafi rétt verið enn einn gufuhausinn, leitandi að hassbúllu, og verð væntanlega ekki sá síðasti. 

Það er ekkert grín að vera hundur.  Til dæmis geta þeir ekki farið á klósettið þegar þeir vilja, en aftur á móti geta þeir kúkað þegar þeir eru úti, undir berum himni.   Það væri nú andskoti kostulegt ef við mannfólkið myndum taka upp á þeim lítt smekklega sið.  En hundar þurfa að fara í skóla eins og við hin.  Ég ákvað að velja þá virtu stofnun, Hundaræktunarfélag Íslands, til að leiðbeina Badda í gegnum lífsins verkefni.  Fyrsti tíminn var gærkvöldi og einhverra hluta vegna þurfti ég, umráðamaður hans, að mæta fyrir okkar hönd og hlýða á smá fyrirlestur, sem var að mínu mati sérdeilis upplífgandi boðskapur sem allir hefðu gott af.  Það var vel mætt á þennan fyrirlestur og báru gestir upp ýmsar spurningar sem gjörsamlega brunnu á vörum þeirra.  Ég get nú ekki talað fyrir alla hina sem sátu þarna, en það voru svona ca. 100 manns, en ein hugsun sem spratt mjög oft upp í huga minn í gærkvöldi var: Hvað er ég eiginlega að gera hérna?  En svo segir maður bara.. mjaa.. þetta er nú einu sinni gott fyrir framtíð Badda litla, og lætur sig hafa það.

Nú þarf Baddi litli ekki lengur að fara í búrið.  Hann getur verið aleinn heima án þess að rífa risastórt gat á eitthvert áklæði, nú eða pissa eða kúka út um allt.  Að vísu kúkaði hann heima hjá ömmu og afa í gær, en af og til þá kemur upp eitthvað stress.  Heyrði um daginn skemmtilega útfærslu á hugmynd þar sem þú setur þig í spor geimveru sem horfir á okkur jarðarbúa og sérð að við mannfólkið týnum upp úrgang eftir þessa loðnu ferfætlinga.  Ég viðurkenni að það er ýmislegt sem lítur út eins og það sé niðrandi, eins og til dæmis að fara á svona fyrirlestur og vera rukkaður um 25.000 kall.  Fremst stendur hún og hún þarf sko engan míkrófón til að ná áheyrn, þarna stendur hún, vösk víkingakona sem hefur einsett sér að kenna og þjálfa hunda, en hún er í raun aðeins að hala inn seðla af okkur, Homo sapiens. Sterk kona sem segist vera lærður hundakennari en flest allt sem hún sagði var töluvert common sense.  "Hvað á að gefa honum oft?", spurði ein.  "Nú, hvað er hann stór", mælir hundatemjarinn, hin kvenlega og mannlega kona nefnir einhverja tegund og hundakennarinn segir þá, "Bara svona þegar hann sýnist svangur."  Auðvitað! Af hverju datt mér þetta ekki hug. 

Farinn í göngutúr. 

Partý í gær í mínum húsum.  Allir með nóg að drekka og endaði með því að gítarinn var mundaður og skáldgyðjan ljáði mönnum innblástur.  Hér gefur að líta textabrot sem var hripað aftan á umslag.

Var nakinn með bóner

hver hvar hvenær

stal hún hjartanu í aldingarði helvítis

skaufinn fór í skoðun

hvar er þetta líf

fuck fuck cock

í skuggastrætum satans

þar sem dauðinn býr